Виртуальные музеи учреждений образования

1. Назва «Наш край» (Цэнтр драўлянай скульптуры в.Цераблічы)
2. Прадмет – гісторыя Беларусі
3. Клас 6 -11
4. Распрацаваў настаўнік гісторыі Сямейка У.І.
5. Нітка маршрута: в. Аздамічы – в. Цераблічы (Цэнтр драўлянай скульптуры) - в.Аздамічы
6. У маршрут уваходзіць інфармацыя аб в.Цераблічы, старой польскай школе.

      Цэнтр драўлянай скульптуры ў в. Цераблічы быў створаны па ініцыятыве народнага майстра Івана Піліпавіча Супрунчыка - удзельніка многіх рэспубліканскіх выстаў і пленэраў, тройчы лаўрэата Міжнароднага фестывалю "Славянскі базар" у Віцебску. Мастак адзначаны спецыяльнай прэміяй Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь "За духоўнае адраджэнне", з'яўляецца членам беларускага Саюза мастакоў народнай творчасці. Музей у вёсцы Цяраблічы знаходзіцца ў вясковай бібліятэцы ў Столінскім раёне Брэсцкай вобласці. Музей этнаграфіі ў Цярэблічах створаны ў 1996 годзе. У 2001 г. музею прысвоена званне "Народны". У 2010 г. рашэннем Столінскага раённага выканаўчага камітэта быў створаны цэнтр драўлянай скульптуры. У музеі сабрана больш за тысячу прадметаў старога вясковага побыту навакольных вёсках. Акрамя прадметаў побыту, у музеі сабрана калекцыя драўляных скульптур, якія ілюструюць мясцовыя паданні і абрады, якія захаваліся яшчэ з паганскіх часоў. Большасць з іх звязана з цыклам жыцця чалавека: нараджэннем, жаніцьбай і смерцю.

Дэманстрацыйная плошча музея складае 420 м2. Дзейнічае 10 пастаянных і 5 часовых экспазіцый. Агульная колькасць музейных прадметаў складае 1435, з іх асноўнага фонду 1300, навукова-дапаможнага 135.

Экспазіцыі - Цэнтр драўлянай скульптуры в. Цераблічы

1. Інтэр'ер сялянскага дома тут прадстаўлены люлька, іконы, ручнікі, ткацкі станок, крэслы і інш.
2. Адзенне сялян в. Цераблічы ў экспазіцыі прадстаўлена льняное штодзённае адзенне сялян XIX - пачатку XX стст .: мужчынская і жаночая, дзіцячая і дарослая, а таксама вясельныя строі.
3. Абрады нашых продкаў у аддзел ўваходзяць абрады, апісанне якіх ўзята ў старажылаў вёскі, напрыклад вясельны абрад. Некаторыя абрады праілюстраваны.
4. Аддзел земляробства прадстаўлены прадметы, якімі карысталіся сяляне: саха, драўляная матыка, сярпы, вілы, каса, граблі і інш.
5. Інструменты і вырабы хатняга промыслу У экспазіцыі прадстаўлены прадметы дрэваапрацоўкі: сякера, карыта.
6. Бортніцтва і рыбалоўства прадстаўлены кармушкі, лапаткі для даставання мёду; лодка з чорнага дуба, матэрыялы для пляцення сетак, якар і іншыя прадметы для рыбалоўства.
7. Палескія былі ў творчасці І.Ф. Супрунчыка ў экспазіцыі прадстаўлены ўнікальныя драўляныя скульптуры і кампазіцыі: "Вяселле", "Калядкі", "Ісус Хрыстос і яго 12 апосталаў"; жывапіс - "Мужык у коле", "Звон Чарнобыля", "Цярновая вянок Чарнобыля" і інш.
8. Культура і побыт нашых продкаў прадстаўлена адзенне і абутак жыхароў вёскі, матэрыялы па гісторыі Палесся, зямельныя дакументы часоў Сталыпінская рэформы, судовыя заключэння па зваротах грамадзян, рэдкія кнігі.
9. Вялікая Айчынная вайна ў экспазіцыі прадстаўлены лісты, пахаванкі, фатаграфіі, альбомы, ўзнагароды ветэранаў і ўдзельнікаў Вялікай Айчыннай вайны і воінаў-афганцаў.
10. Край вытокаў нашай спадчыны тут прадстаўлены фальклорныя матэрыялы вёскі, легенды, паданні, песні вясельнага абраду, Дажынак, Купалля і інш.

Экспазіцыі цэнтра драўлянай скульптуры

Польская школа

Карта маршрута

1. Назва «Наш край» (Свята-Троіцкая царква в.Аздамічы)
2. Прадмет – гісторыя Беларусі
3. Клас 6 -11
4. Распрацаваў настаўнік гісторыі Сямейка У.І
5. Нітка маршрута: в. Аздамічы
6. У маршрут уваходзіць інфармацыя аб в.Аздамічы, старой польскай школе.

Ва ўмовах паслясавецакй Беларусі ідзе працэс станаўлення нацыянальнай свядомасці беларускага грамадства. Сучасныя беларусы больш чым калі-небудзь цікавяцца беларускай гісторыяй і культурай. Адна рэч - вывучэнне гісторыі па падручніках, і зусім іншая - гэта жывыя сведчаньні прамінулых часоў. Аб слаўным мінулым Беларусі сведчаць помнікі манументальнага дойлідства - палацы, замкі, касцёлы, цэрквы, сінагаогі і мячэты. У мінулым Беларусь называлі краінай замкаў, але дзве сусветныя вайны якія пракаціліся па нашай зямлі пакінулі шэдэўры архітэктуры ў руінах. Ня зьлітаваўся зь іх і час - тое, што ацалела пасьля нямецкіх і савецкіх бамбёжак, паступова ператвараецца ў жвір у мірныя часы. Нягледзячы на больш чым восемдзесят гадоў ваяўнічага атэізму, у нашай краіне захаваліся іншыя помнікі манумэнтальнага дойлідства - культавыя. Яны прадстаўленыя помнікамі розных хрысціянскіх канфэсій, а таксама жыдоўскія і мусульманскія культавыя пабудовы. Хрысціянскія храмы ў Беларусі - гэта найперш каталіцкія касцёлы і праваслаўныя цэрквы. Апрачага гэтага захаваліся некалькі пратэстанцкіх збораў пераабсталяваных на каталіцкія ці праваслаўныя яшчэ ў XVII стагоддзі. Менавіта помнікі дойлідства, як бачная гісторыя адыгрываюць адну з самых важных роляў у фарміраваньні нацыянальнай самаідэнтыфікацыі беларусаў. Выхаваўчае значэнне помнікаў культавай архітэктуры ва ўсім свеце немагчыма пераацаніць. У першаю чаргу гэта актуальна менавіта для Беларусі. Помнікі архітэктуры, як яскравае сведчанне гісторыі, слаўных традыцый нашых продкаў, лепей за штатных ідэолагаў ці школьныя падручнікі паказваюць людзям веліч краіны, адзінства культуры і каранеў. Прымушюць задумацца: ці сапраўды наша спрадвечная культура сялянская, ці сапраўды, нашых бацькоў не цікавіла нічога, акрамя "чаркі ды шкваркі", калі яны пабудавалі такія шэдэўры сусветнай архітэктуры. Па іроніі лёсу гонар нацыі, гэтае яскравае сведчанне гісторыі, зараз знаходзіцца пад пагрозай знішчэння. Цэгла і расчына, з якіх пабудаваныя храмы не вечныя і рассыпаюцца. Гэта тым больш небяспечна таму, што за часы сацыялізму ўсе храмы за невялікім выняткам у лепшым выпадку не даглядаліся, а найчасцей выкарыстоўваліся не па сваім прызначэнні: ў якасці архіваў, складаў, збожжасховішчаў, сховішчаў угнаенняў, і пад іншыя гаспадарчыя прызначэнні.

Першая Свята-Троіцкая царква на тэрыторыі Беларусі вядома з 1550 г, калі ў часы Жыгімонта II Аўгуста быў заснаваны аднайменны праваслаўны манастыр. На жаль, калі была пабудавана першая царква ў вёсцы Аздамічы дакладна невядома. З кліравых ведамасцей Аздаміцкай царквы за 1809 год відаць толькі, што царква і прыход ужо існавалі ў 17 стагоддзі. Вядома, што ўжо ў тыя часы царква мала дакументы на зямлю. З тых жа кліравых ведамасцей і мятрычнай кнігі, выдадзенай у 1786 годзе, відаць, што Аздаміцкая царква была адно-прыходная, драўляная і “издревлеблагородная”. Гэта царква была пабудавана на дубовых сваях. У 1873 годзе пачалі будаваць новую царкву і адначасова разбіраць старую. Да восені 1877 года царква была пабудавана. 28 снежня 1877 года царкву асвяцілі. Царква названа ў гонар Святой Жываначальнай Троіцы. Першым святаром у новапабудаваную царкву быў назначаны Фёдар Васільевіч Чысцякоў ( 1826 - 15 кастрычніка 1891 ). Менавіта ён апісаў у 1880 годзе Аздаміцкі прыход, матэрыялы якога былі апублікаваны ў тым жа годзе ў Мінскіх епархіальных ведамасцях.